8/3/12

Πανσέληνος .Καντε DELETE.....



Καλημέραααααααααααα!
Λοιπόν σήμερα το μεγαλειώδες έντομον σπάει τη σιωπή και την περισυλλογη μηνων!
Αφού περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, μιλάμε για περισυλλογή όχι αστεία...
δηλώνω εν πλήρη συνειδήσει πως ουδόλως σοφότερη βγήκα απο την περισυλλογη!

Βγήκα όμως κατα πολύ ελαφρύτερη!
Καταρχήν ή καταρχάς - πάντα τα μπερδευα αυτα τα δύο-
έχω σβήσει ίσα με 1234 τηλέφωνα από το κινητό μου, που πια ούτε χρειαζόμουν, ούτε χρησιμοποιούσα αλλά και ποσώς με ενδιέφεραν τα άτομα που κατείχαν τους αριθμούς που έσβησα. Ουδόλως. Σκληρό στην εποχή της αγάπης ε?

Τι να κάνουμε όμως εμείς είμαστε κάπως αλλιώτικοι.
Πετάμε και στα άχρηστα ό,τι άχρηστο υπάρχει. Μα καλά,  θα πει ο ανθρωπιστής (μέσα μου)  ποια είσαι εσύ κυρά μου μου που "πετάς" τους ανθρώπους στα άχρηστα?
Πρωτον, τα τηλέφωνα τους πετάω και ουχί αυτούς τους ίδιους. Αυτοί ας αυτοπεταχτουν όταν και αν  κρίνουν πως χρειάζεται. Δικό τους θέμα.

Δεύτερον, γιατί να υπάρχουν στη μνήμη κινητού και ακίνητου "εγκεφάλου" και μνήμης αυτών, "πραγματα" από το παρελθόν?
Μα "πράγματα" είναι οι άνθρωποι? θα πει, πάλι ο ανθρωπιστής μέσα μου.(ασε που δεν θα το πει αλλά λέμε τώρα...).

Τηλέφωνα διαγράψαμε, είπαμε.
Μνημες διαγράψαμε, είπαμε. Απο το δικό μας μυαλό και τηλέφωνο (και μειλ και οτιδήποτε μαζευεις κάτι σχετικό με επικοινωνια με άλλους ανθρωπους...Εκτός από το μυαλο σου. Και τη μνήμη  σου. Εκει η διαδικασία είναι λίγο πιο περίπλοκη......).

Κάντε χώρο για το νέο, λέγαμε.
Να γεννηθεί κάτι καινούριο, ξαναλέγαμε.
Αδειάστε τις ντουλάπες έστω, λέγαμε σε κάτι νεες Σελήνες.
Ας κανουμε έστω μια επανασταση, λέγαμε.
Ε αυτά κάναμε κι εμείς, αυτά που λέγαμε δηλαδή. Διότι τι νόημα έχει να τα λες αλλά να μην τα κάνεις και πράξη τα ρημάδια τα λόγια σου?

Κι επισης, ειμαι σιγουρη για αυτο, έχουμε επανειλημμένως συζητησει πως δεν ειναι δυνατον αυτο που γέννησε το προβλημα αυτο το ιδιο να το λυσει κιολας.
Δεν θυμαμαι ακριβως πως να το εκφράσω αλλα δηλαδη, αν ας πουμε, ο χ υπουργός έκανε μια ρεμούλα, και αναθεσεις στον ιδιο χ υπουργο την έρευνα για την ένορκη εξέταση περι της ρεμούλας, δεν είναι και πολύ αισιόδοξο το να βρεθεί πως ακριβως έγινε η παραπάνω ρεμούλα, έτσι δεν είναι?
Ξέφυγα πάλι.....Πώς φτάσαμε από τα κινητά στον υπουργό?
έλα μου ντε!

Τι άλλο κάναμε ακτος απο διαγραφή τηλεφώνων?

Λοιπόοοοον!!!!!!!
Δωσαμε ή μάλλον είμεθα έτοιμοι να δώσουμε πάνω από τα μισά μας βιβλια.
(Αυτα δεν τα πετάμε.
Έχουμε ένα μικρο κολληματακι με τα βιβλία.... )
(Ε έχουμε ακόμα καποια στερεοτυπα περί σεβασμού και λοιπά.....)

Άλλο? Άλλο τι κάναμε αυτο το σιωπηλό μας διάστημα?

"Δώσαμε' στην ψύχρα πάνω από 12 "δασκάλους" που αγαπάγαμε και συμπαθούσαμε πολυ...(...ουχί με τον καλύτερο τρόπο έγινε ο 'αποχαιρετισμός"...)
(και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής πήρανε μια στενοχώρια...αλλο πράγμα!)
Η αλήθεια έιναι πως ίσως να εφρίττατε εάν ακουγατε τι ακριβώς τους είπα, αφου πρώτα η αληθεια είναι πως τους ευχαρίστησα θερμά -αλήθεια- για τις γνωσεις που πήρα μελετώντας τους. Είναι και η ευγένεια βλέπεις, που πάντα με χαρακτηριζε ως απλοικόν έντομον μεν, αιθέριο δε.
 Και που ακριβως τους έστειλα να πάνε  θα εφρίττατε πάλι, αλλά αισθάνθηκα πως είχαν γίνει βραχνάς στο κεφάλι μου.....
Όλοι.
Μα όλοι λέμε, όμως. (ψεύτρα. Κανα δύο τους αγαπάω πολύ. Ακόμα τουλάχιστον..)

Μόνη μου, είπα.
Μονη μου.
Ζωή που απλά υπάρχει και με ζει και τη ζω.
Τέλος.

Θα είμαι αυτο που είμαι.
Μόνη μου.
(Όχι με την έννοια της μοναξιάς, ούτε με την έννοια εγώ είμαι κι άλλος κανένας, ούτε με την έννοια της απελπισίας. Καθόλου. Απελευθέρωση, αισθάνθηκα. Τίποτα αρνητικό ως αίσθηση δεν αποπνέει αυτο το "μόνη μου". Ισα ίσα.)

Ένα τεράστιο ουφ! Επιτελους! ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ: ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Θα πάω μέχρι όπου πάει, μέχρι το τέλος, μέχρι εκεί που είναι να πάει .
Μόνη μου.
Δεν με ενδιαφέρει ούτε πώς το έκανε αυτός, ούτε πώς το έκανε ο άλλος, ούτε πώς την είδε ο παράλλος.
Εγώ θα ελευθερωθώ μόνη μου.
 Αν υπάρχει κάτι από το οποίο "πρέπει" να ελευθερωθώ, αυτό θα το κάνω. Όταν έρχεται στην επιφάνεια από το ασυνείδητο και γίνεται συνειδητό, όταν σκάει μύτη το Άγνωστο κι ο φόβος που, πιθανόν, να φέρει μαζί του, τότε βουρ ξαναμανά στη "δουλειά"......
Με την δικη μου συνταγή.
Εγωισμός?  Και βέβαια όχι.
Ισα ίσα το αντίθετο.
Βρε πεταλουδίτσα, θα ρωτήσει, σίγουρα, ένας παλιός φίλος ναι καλά όλα αυτά, αλλά πρέπει να έχεις ένα κέντρο. Θα χαθείς και θα γυρνάς γύρω γύρω κι άκρη δεν θα βρίσκεις, έτσι θα πει.
Το κέντρο είναι πάντα και ήταν πάντα, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Τέλος.

Και τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους και ευχές για μιαν πολύ όμορφη Πανσέληνο!!!!!!!!!!!



18/1/12

Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ - ΑΙΒΑΝΧΩΦ



 "Ο άνθρωπος ζει μέσα στον Κοσμικό οργανισμό, αποτελεί μέρος του, είναι ένα κύτταρο αυτού του γιγαντιαίου σώματος, που είναι το σώμα του Σύμπαντος. Ό,τι κι αν θέλει, ό,τι κι αν κάνει, δεν μπορεί να αποχωριστεί απο αυτό το σώμα. Από αυτό δέχεται τη ζωή και όλα τα στοιχεία που του επιτρέπουν να επιβιώσει: την τροφή, το νερό, τον αέρα, το φως. Αν η συνείδησή του δεν συμμετέχει σ' αυτή την πραγματικότητα, αποκόβεται , κατά κάποιον τρόπο από αυτόν τον οργανισμό και στερείται αυτή τη ζωή, αυτό το στήριγμα.
Εδώ και αιώνες εκπαιδεύουν τόσο άσχημα τους ανθρώπους.Δεν τους έμαθαν ποτέ ποια θα έπρεπε να είναι η συμπεριφορά τους απέναντι στη φύση, απέναντι σ' αυτό το κοσμικό σώμα του οποίου αποτελούν μέρος.
Φέρνονται απρόσεχτα, άξεστα. Δεν προσέχουν ούτε τις πράξεις, ούτε τα συναισθήματά τους, ούτε τις σκέψεις τους κι έτσι βάζουν τη δυσαρμονία μέσα στον Κοσμικό οργανισμό, κι αυτός, με τη σειρά του, προσπαθεί να υπερασπίσει τον εαυτό του, δίνοντάς τους μερικά καλά μαθήματα.
Ναι, οι άνθρωποι δεν εκδηλώνουν ούτε φρόνηση, ούτε αγάπη, ούτε σεβασμό, ενοχλούν κάτι μέσα στη λειτουργία του Παγκόσμιου σώματος, μοιάζουν μ' έναν όγκο σε κάποιο σημείο αυτού του σώματος.
Και τι γίνεται με τους όγκους γενικότερα? Ο χειρούργος τους αφαιρεί.....
Την ημέρα που ο άνθρωπος θα σταματησει να ενοχλεί το σώμα του σύμπαντος, τότε θα αποκτησει την υγεία του, την ομορφιά του, τον πλούτο, την ευτυχία.
Οι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να βάλουν λίγη αρμονία μέσα στις οικογένειές τους, στις πόλεις τους και ανάμεσα σε ορισμένες χώρες, επειδή κατάλαβαν ότι είχαν συμφέρον να το κάνουν. Είναι όμως, για εγωιστικές αιτίες που το έχουν κάνει, κι αυτές δεν εκδηλώνουν μια πραγματική κατανόηση της αρμονίας.
Πρέπει, τώρα, να αναζητήσετε την αρμονία από αγάπη για την αρμονία, από ανάγκη για την αρμονία, από ανάγκη να μπείτε μέσα στην παγκόσμια συμφωνία.Γι' αυτό οφείλουμε να φροντίζουμε κάθε μέρα να εναρμονιζόμαστε με το σύμπαν. Το να εναρμονιστεί κάποιος, σημαίνει να ανοιχθεί και αυτό το άνοιγμα είναι η προυπόθεση για να διεισδύσουν μέσα σας οι φωτεινές δυνάμεις."

 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ-  Omraam Mikhaël Aïvanhov



AΝΤΑΛΛΑΓΗ - Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ- ΑΙΒΑΝΧΩΦ

23/12/11

Δώρα από το Άγνωστο



Ευχές, πολλές ευχές σας ευχόμεθα!
Ευχές θερμές,
ευχές χαμογελαστές,
ευχές χαρούμενες,
ευχές ξεκαρδισμένες στα γέλια,
ευχές πιασμένες χέρι χέρι να περπατάνε στη βροχή,
ευχές να κυλιούνται στο χιόνι,
ευχές να πίνουνε καφεδακι πρωί πρωί ή απόγευμα απόγευμα,
ευχές σαν τριαντάφυλλα, κόκκινα,  που χαρίζει ο ερωτευμένος στην αγαπημένη του,
ευχές σαν ουράνια τόξα μετά την καταιγίδα,
ευχές σαν άρωμα ακριβό σε μικρό μπουκάλι,
ευχές σαν γέλιο μικρού παιδιού,
ευχές ακόμα και δακρυσμένες - από συγκίνηση και μόνον,
ευχές ξαφνικές και ξαφνιασμένες,
ευχές σαν μια στιγμή, που κράτησε για πάντα......................

Ευχές μαγικές...
Καλή Χρονιά!




Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ θερμά, τον Michel Lemaire που δημιούργησε αυτό το βίντεο και έντυσε με την δημιουργική φαντασία του τόσο καλλιτεχνικά τους στίχους!
Ευχαριστώ!

Και δεν θυμάμαι?
Καλή Χρονιά είπα?

8/12/11

Μαγικό μυστήριο

Van Gogh - Starry Night

Tότε η Αλμίτρα είπε : Μίλησέ μας για τον έρωτα.

Κι ο Αλμουσταφά σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους ανθρώπους κι εκείνοι ένιωσαν βαθιά γαλήνη. Και με φωνή μεγάλη είπε:

όταν σε καλεί ο έρωτας, ακολούθησέ τον,
Παρόλο που τα μονοπάτια του είναι σκληρά κι απόκρημνα.
Κι όταν σ' αγκαλιάσουν τα φτερά του, παραδόσου,
παρόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο μέσα στις φτερούγες του μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε σ' αυτόν,
παρόλο που η φωνή του μπορεί να κομματιάσει τα όνειρά σου,
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί, όπως ο έρωτας σε στέφει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Όπως είναι για το μεγάλωμά σου, έτσι είναι και για το κλαδεμά σου.
'Οπως ανεβαίνει στην κορυφή σου και χαιδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου
που τρεμοπαίζουν στον ήλιο,
Έτσι θα κατέβει και μέχρι τις ρίζες σου
και θα ταρακουνήσει την προσκόλλησή σου στη γη.

Σαν δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά του.
Σε αλωνίζει για να σε γυμνώσει.
Σε κοσκινίζει για να σε ελευθερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει μέχρι να γίνεις εύκαμπτος.

Κι ύστερα σε παραδίνει στην ιερή του φωτιά
για να μπορέσεις να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το ιερό γλέντι.

Όλα αυτά θα σου κάνει ο έρωτας,
για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και μέσα απ' αυτη τη γνώση
να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Αν όμως μέσα στο φόβο σου αναζητάς μόνο την ειρήνη του έρωτα
και την ευχαρίστηση του έρωτα,
Τότε θα ήταν καλύτερο για σένα να καλύψεις τη γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι του έρωτα,
Στον χωρίς εποχές κόσμο,
όπου θα γελάς, μα όχι με όλο σου το γέλιο
και θα κλαις, μα όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Ο έρωτας δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό του.
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.
Ο έρωτας δεν κατέχει και δεν κατέχεται.
Γιατί ο έρωτας αρκείται στον έρωτα.

Όταν αγαπάς, δεν θα έπρεπε να λες,
"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου,"
αλλά μάλλον "βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού."

Και μη νομίζεις ότι μπορείς να οδηγήσεις την πορεία του έρωτα,
γιατί αν ο έρωτας σε βρει άξιο, θα οδηγήσει τη δική σου πορεία.

Ο έρωτας δεν έχει άλλη επιθυμία παρά να εκπληρώσει τον εαυτό του.

Αν όμως αγαπάς και πρεπει οι ανάγκες να έχουν επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου.

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που
 τραγουδάει τη μελωδία του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση του έρωτα.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με φτερά στην καρδιά σου
και να ευχαριστείς για μια ακόμη μέρα έρωτα.

Να ξεκουράζεσαι το μεσημέρι
και να διαλογίζεσαι πάνω στην έκσταση του έρωτα.

Να γυρίζεις στο σπίτι σου το σούρουπο με ευγνωμοσύνη.

Κι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή
για τον αγαπημένο που έχεις στην καρδιά σου
και με ένα δοξαστικό τραγούδι στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν - Ο Προφήτης





Shaman's Journey

11/11/11

Πλήρης




Όσο πιο πολύ αισθανθώ, όσο πιο πολύ αισθανθώ
                                 σαν διαφορετικά πρόσωπα,
όσο πιο πολλές προσωπικότητες αποκτήσω,
όσο πιο έντονα, πιο στριγκά τις αποκτήσω,
όσο πιο ταυτόχρονα αισθανθώ μ' όλες αυτές,
όσο πιο ομοιότροπα διαφορετικός, ανομοιότυπα προσεκτικός,
                                                 υπάρξω, αισθανθώ, ζήσω, είμαι,
τόσο πιο πολύ θα αποκτήσω τη συνολική ύπαρξη του σύμπαντος,
τόσο πιο πλήρης θα' μαι σ' ολόκληρη την έκταση του διαστήματος,
                   τόσο πιο όμοιος με τον Θεό, όποιος και να' ναι,
                   γιατί όποιος και να' ναι, ασφαλώς είναι το Άπαν,
κι έξω απ' αυτόν έχει μόνο Αυτόν, και το Άπαν γι' αυτόν είναι λίγο.

Αλβάρο Ντε Κάμπoς



................................................................................................
.



Σονάτα υπό το Σεληνόφως



Moonlight Sonata- Beethoven

11/9/11

Πανσέληνος...




"Της έφερνε δώρα αφανέρωτα. Κι ανεμώνες βρεγμένες από την πάχνη του πρωινού. Kαι μικρές πυγολαμπίδες. Για να γίνουν άστρα στο χλωμό χρυσό των μαλλιών της.
Τον στοίχειωνε τις νύχτες. Από όλους τους ανθρώπους τον απομάκρυνε. Κι ο κόσμος έμοιαζε για αυτόν σαν μια εικόνα θολή, κιτρινισμένη από τον χρόνο. Κανένα ρολόι δεν μετρούσε τις ώρες δίπλα της. Κι αυτός καθόταν εκεί, μαγεμένος μέσα στον λόφο. Του έδωσε να πιει το μαγικό παλιό κρασί, που όταν το πίνεις όλα τα ξεχνάς. Όλα. Εκτός από την Βασίλισσα των Ξωτικών.."

από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"




Σωκράτης Μάλαμας- Νεράιδα

Πανσέληνος σήμερα. Σε άλλους λαούς θεωρείται μεγάλη γιορτή. Και για μένα είναι μεγάλη μέρα, πάντα. Κι ας μην ξέρω πολλές λεπτομέρειες για το ρόλο που παίζει. Απλά την απολαμβάνω Συνήθως είμαι μέσα στην τρελλή χαρά, όπως σήμερα, κάποιες άλλες φορές ε ένα πεσιματάκι μου το φέρνει. Μια αδιόρατη θλιψη..
Συνεχής αλλάγή. Τόσο όμορφη. Αδειάζει, γεμίζει. Νέα σελήνη, Πανσέληνος. Φασεις του φεγγαριού. Φάσεις της ανθρώπινης κατάστασης....
Απολαύστέ την, εις πείσμα των μαυρων κι άραχνων καιρών.
Το μόνο που χρειάζεται για να την αντικρίσετε είναι να σηκώσετε το κεφάλι σας.
 Ψηλά.

5/7/11

Μέτρησα τ' αστέρια τ' ουρανού





Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα

σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.

Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα

και ταξιδεύω σίγουρος,

όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

 Νίκος Καρούζος









           κι η νύχτα λέει της ξαστεριάς
 δεν έχω αστέρια απόψε.

Νίκος Καρούζος (ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ – ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ΜΠΑΧ)



Απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή:
Χάρης Βλαβιανός:

-Νομίζω ότι κάθε ποιητής κουβαλά μέσα του τη δική του Ελλάδα –αυτή είναι που τον βοηθά να γράψει και σ’ αυτή απευθύνεται. Ποιά είναι η δική σου Ελλάδα;

Νίκος Καρούζος:

«Η Ελλάδα της γλώσσας. Αυτής της τρισχιλιόχρονης γλώσσας που, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της, από άποψη λεξιλογίου, έρχεται μέσα απ’ τα βάθη του καιρού. Γι’ αυτό είμαι γλωσσικά διαχρονικός. Αυτή η γλώσσα η εκπληκτικά πλούσια, είναι μιά γλώσσα δαιμονιακή, μεγάλης μουσικότητας, αν ξέρει να χειριστεί τις δομές του λεκτισμού ο λέγων ή ο γράφων».
Χάρης Βλαβιανός:

-Άρα δεν χρησιμοποιείς την ελληνικότητα ως άλλοθι, όπως άλλοι, αλλά ως υπόδειγμα γραφής.

Νίκος Καρούζος:

«Ακριβώς. Ελάχιστες είναι οι αναγωγές μου σε πρόσωπα και σε θεωρήματα. Γιατί αυτό που μ’ ενδιαφέρει ήταν να κερδίσω αυτή την εκστατική λακωνικότητα που χαρακτηρίζει τον θησαυρό της ελληνικής γραμματείας, αρχίζοντας από τα ορφικά, περνώντας από το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία και φτάνοντας ως τα σήμερα».

Χάρης Βλαβιανός:

-Μήπως γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφεται, τελικά η ποίησή σου;
Νίκος Καρούζος:

«Εγώ πρόσφερα στους Έλληνες –αν είναι επιτρεπτό να πω κάτι υπέρ εμού- μιά νέα συνείδηση της ελληνικής γλώσσας. Αυτό το έχουν καταλάβει ελάχιστοι. Θα το καταλάβουν περισσότεροι στο μέλλον, και μ’ ενδιαφέρει να το καταλάβουν οι Έλληνες της ουσίας. Δεν με νοιάζουν εμένα τα κατεστημένα. Αυτοί είναι κομπλεξικοί τύποι, αβυσσαλέοι. Δεν βρίσκεις άκρη μ’ αυτούς, όλοι τους θέλουν ψυχοφάρμακα. Μ’ ενδιαφέρει ο ουσιαστικός Έλληνας – κι αυτός, υπάρχει».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 1990