11/9/11

Πανσέληνος...




"Της έφερνε δώρα αφανέρωτα. Κι ανεμώνες βρεγμένες από την πάχνη του πρωινού. Kαι μικρές πυγολαμπίδες. Για να γίνουν άστρα στο χλωμό χρυσό των μαλλιών της.
Τον στοίχειωνε τις νύχτες. Από όλους τους ανθρώπους τον απομάκρυνε. Κι ο κόσμος έμοιαζε για αυτόν σαν μια εικόνα θολή, κιτρινισμένη από τον χρόνο. Κανένα ρολόι δεν μετρούσε τις ώρες δίπλα της. Κι αυτός καθόταν εκεί, μαγεμένος μέσα στον λόφο. Του έδωσε να πιει το μαγικό παλιό κρασί, που όταν το πίνεις όλα τα ξεχνάς. Όλα. Εκτός από την Βασίλισσα των Ξωτικών.."

από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"




Σωκράτης Μάλαμας- Νεράιδα

Πανσέληνος σήμερα. Σε άλλους λαούς θεωρείται μεγάλη γιορτή. Και για μένα είναι μεγάλη μέρα, πάντα. Κι ας μην ξέρω πολλές λεπτομέρειες για το ρόλο που παίζει. Απλά την απολαμβάνω Συνήθως είμαι μέσα στην τρελλή χαρά, όπως σήμερα, κάποιες άλλες φορές ε ένα πεσιματάκι μου το φέρνει. Μια αδιόρατη θλιψη..
Συνεχής αλλάγή. Τόσο όμορφη. Αδειάζει, γεμίζει. Νέα σελήνη, Πανσέληνος. Φασεις του φεγγαριού. Φάσεις της ανθρώπινης κατάστασης....
Απολαύστέ την, εις πείσμα των μαυρων κι άραχνων καιρών.
Το μόνο που χρειάζεται για να την αντικρίσετε είναι να σηκώσετε το κεφάλι σας.
 Ψηλά.

5/7/11

Μέτρησα τ' αστέρια τ' ουρανού





Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα

σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.

Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα

και ταξιδεύω σίγουρος,

όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

 Νίκος Καρούζος









           κι η νύχτα λέει της ξαστεριάς
 δεν έχω αστέρια απόψε.

Νίκος Καρούζος (ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ – ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ΜΠΑΧ)



Απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή:
Χάρης Βλαβιανός:

-Νομίζω ότι κάθε ποιητής κουβαλά μέσα του τη δική του Ελλάδα –αυτή είναι που τον βοηθά να γράψει και σ’ αυτή απευθύνεται. Ποιά είναι η δική σου Ελλάδα;

Νίκος Καρούζος:

«Η Ελλάδα της γλώσσας. Αυτής της τρισχιλιόχρονης γλώσσας που, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της, από άποψη λεξιλογίου, έρχεται μέσα απ’ τα βάθη του καιρού. Γι’ αυτό είμαι γλωσσικά διαχρονικός. Αυτή η γλώσσα η εκπληκτικά πλούσια, είναι μιά γλώσσα δαιμονιακή, μεγάλης μουσικότητας, αν ξέρει να χειριστεί τις δομές του λεκτισμού ο λέγων ή ο γράφων».
Χάρης Βλαβιανός:

-Άρα δεν χρησιμοποιείς την ελληνικότητα ως άλλοθι, όπως άλλοι, αλλά ως υπόδειγμα γραφής.

Νίκος Καρούζος:

«Ακριβώς. Ελάχιστες είναι οι αναγωγές μου σε πρόσωπα και σε θεωρήματα. Γιατί αυτό που μ’ ενδιαφέρει ήταν να κερδίσω αυτή την εκστατική λακωνικότητα που χαρακτηρίζει τον θησαυρό της ελληνικής γραμματείας, αρχίζοντας από τα ορφικά, περνώντας από το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία και φτάνοντας ως τα σήμερα».

Χάρης Βλαβιανός:

-Μήπως γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφεται, τελικά η ποίησή σου;
Νίκος Καρούζος:

«Εγώ πρόσφερα στους Έλληνες –αν είναι επιτρεπτό να πω κάτι υπέρ εμού- μιά νέα συνείδηση της ελληνικής γλώσσας. Αυτό το έχουν καταλάβει ελάχιστοι. Θα το καταλάβουν περισσότεροι στο μέλλον, και μ’ ενδιαφέρει να το καταλάβουν οι Έλληνες της ουσίας. Δεν με νοιάζουν εμένα τα κατεστημένα. Αυτοί είναι κομπλεξικοί τύποι, αβυσσαλέοι. Δεν βρίσκεις άκρη μ’ αυτούς, όλοι τους θέλουν ψυχοφάρμακα. Μ’ ενδιαφέρει ο ουσιαστικός Έλληνας – κι αυτός, υπάρχει».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 1990

20/6/11

Τσόμσκι και Μαρκος

«Φεύγουμε, αλλά όχι με άδεια χέρια», δήλωσε στις 29 Μαρτίου 2001, στην Πόλη του Μεξικού, ο υποδιοικητής Μάρκος αναγγέλλοντας την επιστροφή του στην Τσιάπας(εξεγερμενες, αυτονομημενες περιοχες του Μεξικό) για να εγκατασταθεί και πάλι στο παράνομο γενικό στρατηγείο του, κοντά στη Λα Ρεαλιδά.
Την προηγουμένη, οι ζαπατίστας, με τη φωνή της κομαντάντε Εστέρ, είχαν κατορθώσει να εκφραστούν μπροστά στο μεξικανικό κοινοβούλιο και, στο όνομα των πενήντα εφτά ιθαγενών εθνοτήτων, να υπενθυμίσουν το τεράστιο χρέος του Μεξικού απέναντι στους Ινδιάνους, τους πρωταρχικούς λαούς. Με την υποστήριξη του νέου προέδρου Βισέντε Φοξ, οι διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση της ειρήνης στην Τσιάπας, που είχαν διακοπεί απότο 1996, μπορούσαν να ξαναρχίσουν.


 Με αυτόν ακριβώς το στόχο, με θεαματικό τρόπο, ο ηγέτης του ΖαπατίστικουΣτρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (ΕΖLΝ) είχε βγει για πρώτη φορά, στις 24 Φεβρουαρίου 2001, από την παρανομία. Εκείνη την ημέρα, ο διάσημος μασκοφόρος γκεριγιέρο είχε αφήσει το δάσος Λακανδόνα της Πολιτείας της Τσιάπας2και είχε ξεκινήσει ειρηνικά, μέσα σ' ένα άσπρο λεωφορείο, την πορεία του προς την Πόλη του Μεξικού. Με την υποστήριξη χιλιάδων συμπαθούντων που συγκεντρώθηκαν σε όλο το μήκος της διαδρομής.
 
 
"Η πορεία των ζαπατίστας προς την Πόλη του Μεξικού», δήλωσε ο μεγάλος αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι, «ανοίγει σε παγκόσμια κλίμακα μεγάλες ελπιδοφόρες προοπτικές. Είναι η απόδειξη ότι ένας κοινωνικός αγώνας, που διεξάγεται έξω από το θεσμικό πολιτικό πλαίσιο, μπορεί να υποχρεώσει τις αρχές να αποδεχτούν μείζονες αλλαγές. Μετά από αυτή την επιτυχία, πρέπει να ελπίσουμε ότι ο Μάρκος και οι ζαπατίστας θα κατορθώσουν να συνάψουν στενές σχέσεις με τις ΜΚΟ και τις σκορπισμένες σε όλο τον κόσμο κινήσεις πολιτών, έτσι ώστε να πλέξουν δεσμούς αλληλεγγύης και αμοιβαίας υποστήριξης. Αν όλα αυτά τα κινήματα κατορθώσουν να συμμαχήσουν και να αλληλοϋποστηριχτούν,θα μπορέσουν να αλλάξουν την πορεία της σύγχρονης ιστορίας και να βάλουν φρένο στην παγκοσμιοποίηση. Γι' αυτό, οι πολιτικοί υπεύθυνοι, οι οικονομικοί ιθύνοντες και τα μεγάλα ΜΜΕ κάνουν τα πάντα για να αποσοβήσουν μια τέτοια συμμαχία».


αποσπάσματα απο το βιβλίο "Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ" του Ιγνάσιο Ραμονέ

15/6/11

Ο ρυθμός του κόσμου




Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά

που εχαιρόμουν μια φορά,

έτσι σε μιαν ώρα,

μες σ’ αυτή την χώρα,

όλα αλλάξαν τώρα!

Και από τότε που θρηνώ

το ξανθό και γαλανό

και ουράνιο φως μου,

μετεβλήθη εντός μου

και ο ρυθμός του κόσμου.


Βιζυηνός Γεώργιος




Το ονειρο του πολεμιστή- Γιάννης Χαρούλης

Παρακολουθησα με ενδιαφέρον σημερα τόσο τα επικοινωνιακα πολιτικά τρυκ κυβέρνησης , αντιπολιτευσης και λοιπών προοδευτικων δυνάμεων όσο και την πανσέληνο-εκπληκτικη η έκλειψή της.....
 Κι ηρθε στο νου μου πάλι ένα ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου καιρό τώρα:
Αγαπάει κανεις μας αυτή την χώρα?
Είναι κανείς μας πατριώτης?
Τι σημαινει να είσαι πατριώτης σήμερα? Εχουν σχεση οι εθνικιστικες κορωνες με την αγάπη στην πατρίδα κι αν όχι γιατί όλοι τις χρησιμοποιούν?
ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ.
ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΥΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΉ?
Ή, ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ?
Αναρωτιέμαι απλά.
Πολλά δεν ξέρω να πω, ειναι καλυτερα να μη μιλας αν δεν γνωριζεις ίσως, αλλά κι αν δεν μιλησεις πώς θα μάθεις? Εξ αποκαλυψεως?
(μίλησε κι είπε η -μεγαλειώδης- πεταλούδα)



8/6/11

................




Aναμνήσεις, παρελθόν, δεσμά, έγραφα λίγο καρό πριν.
Ο πατέρας μου ζούσε ακόμα τότε.
Τον είχαν ρωτήσει κάποτε  κάποιοι φίλοι να τους μιλήσει για τη ζωή και πως να την ζει σωστα ο ανθρωπος. Ήταν άνθρωπος ιδιαίτερος και απέπνεε μια ήρεμη δύναμη.
-Να είναι καλός άνθρωπος, απάντησε. Να κάνει το καλό, κι αν συνειδητοποίησε πως έκανε κακό, να γυρίσει πίσω, να το διορθώσει κι αν αυτό δεν γίνεται, απλά να μην το ξανακάνει.
Τον είχα αποχαιρετήσει όσο βρισκόταν εν ζωή, οπότε ήμουν ήρεμη όταν έκλεισε τα ματια του για τελευταία φορά.
-Δεν πιστευω πατερα μου να φοβάσαι? τον ρωτουσα τον τελευταιο καιρό ενοσω ηταν πασιφανές πως οι μέρες ήταν οι τελευταίες.
-Οχι, απαντούσε, γιατί να φοβηθώ?
Δεν ειχε ασχοληθει με θρησκειες και λοιπά θέματα που εξασφαλίζουν τον παραδεισο ή σε κατατασουν στην κόλαση.
Ήταν ένας ελευθερος άνθρωπος που έπραττε κατα συνειδηση, δεν φοβήθηκε να πολεμησει για την πατριδα του κι ειναι αυτός που μου μεταδωσε την αγαπη για τη γνωση.
Και μου έμαθε πως μέσα απο τη γνώση μόνο μπορει ο ανθρωπος να ελευθερωθει.
Λένε πώς τίποτα δεν χάνεται στην κοσμική θαλασσα του φωτός κι είμαι σίγουρη για αυτό. Ιδιαίτερα τώρα που μια λάμψη της εχει γινει κι ο πατερας μου.




Active member-Φυλακας άγγελος

4/6/11

Πάλι εδώ




Ξαφνική βροχή έπιασε πάλι.Τις τελευταιες μερες όλο βρέχει, σαν να ειναι άλλη η εποχή, σα να μην είναι Αθήνα αλλά κάποια άλλη πόλη, κάπου αλλού. Έτσι ίσως να είναι στα τροπικά μέρη που βρέχει κι η βροχή κολλάει πάνω σου αλλά δεν κρυώνεις, λεω εγώ τώρα.
Δουλειες πολλές, το σπίτι καράβι κινούμενο αλλά καθόλου κουρασμένη δεν αισθάνομαι. Σαν όλα να έχουν μπει στην θέση τους, ήδη.
Αναδιαταξη, γενικότερη, στο σπίτι και παντού.


 Ξανά και πάλι. Πολυ ενδιαφέρον είναι οπότε γιατι να μην το κάνεις πάλι και ξανά? Όλοι το κάνουμε αλλά ως επί το πλείστον εν αγνοία μας, ασυνείδητα.
Σα να ξαναβγαίνω, σα να ξαναρχίζω, σα να τέλειωσε η χειμερία νάρκη. Κοιταζομαι σαν ξαφνιασμένη, σαν απορημένη. Εγω είμαι αυτή?
Αλλιώτικη. Πάλι.
Ισως,  αυτη η αέναη μεταβολή που έχουμε τόσες φορές συζητήσει, απλά  να μου είναι ακόμα περισσότερο συνειδητή.
Επίγνωση. Γυρνάει συνέχεια στο νου μου αυτη η έννοια.Όλοι οι σοφοί άνθρωποι "έχε επίγνωση", έλεγαν.
Δεν είπαν όμως πως την επιγνωση συνοδευουν και πολλές απουσίες. Συναισθημάτων περισσότερο. Και ησυχία μαζί, μιαν εσωτερική ησυχία, σαν τίποτα να μη μπορεί να σε ταράξει, σαν τίποτα να μη σε φοβιζει πια. Κι ο θυμός ακόμα, ελεγχόμενος κι ηρεμος κι αυτος.
 Όλα αυτα  οδηγουν σε μεγαλύτερη καθαρότητα του νου και σε ορθότερες δράσεις όταν καλείσαι να πράξεις. Νομίζω, ή μάλλον πιστευω  ειναι πιο σωστη λέξη.
 Γίνεται πιο καθαρός ο νους αλλά μεχρις ότου να είναι κατακτημένη η νέα ικανότητα ή το νέο επιπεδο επιγνωσης είναι σα να ακροβατείς απορημένος.
Αλλά δεν πέφτεις όπως αρχικά νομιζες. Απλά σταθεροποιεις την ικανοτητα σου να ισορροπεις όλο και πιο σταθερά πάνω στο λεπτο σκοινί, προχωρώντας στο άγνωστο κάνοντάς το γνωστό. 'Ο,τι ήταν λίγο πριν ασυνείδητο έρχεται η ώρα που γίνεται συνειδητό. Επίπονη κι επώδυνη διαδικασία. Απαιτεί τεράστα ποσά ενέργειας γιατι κι η ίδια η γνώση για να Κατανοηθεί, ενεργοβόρα είναι.
Ο Παρατηρητής στα μέσα και στα έξω.....

Α. Μεγαλουργησα πάλι......
Τραγουδάκι φωτεινό και τερμα τα λόγια τα πολλά.....

Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανεναν ...


Σωκράτης Μάλαμας

25/5/11

Πού υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο?



Ποίημα σε ευθεία γραμμή

Δε γνώρισα ποτέ κανέναν που να τον τσάκισαν στο ξύλο.
όλοι μου οι γνωστοί υπήρξαν πρωταθλητές σε όλα.

Εγώ, τόσες φορές χυδαίος, φαύλος κι ελεεινός,
τόσες φορές αδιαφιλονίκητα παράσιτο,
ασυγχώρητα βρόμικος,
εγώ που τόσες φορές δεν είχα την υπομονή να κάνω μπάνιο,
εγώ που τόσες φορές υπήρξα γελοίος, παράλογος,
που πεδικλώθηκα δημοσίως στα χαλιά των καλών τρόπων,
που υπήρξα γελοίος, τσιγκούνης, υποταγμένος κι υπερόπτης,
που υπέφερα ταπεινώσεις σιωπηλά,
που όταν δεν σιώπησα ήμουν ακόμα πιο γελοίος,
εγώ που υπήρξα κωμικός για τις καμαριέρες,
εγώ που αισθάνθηκα το κλέισιμο του ματιού των κλητήρων,
εγώ που διέπραξα αίσχη οικονομικά, ζητώντας δανεικά
     χωρίς να τα ξεπληρώσω,
εγώ, που σαν ήρθε η ώρα της τιμωρίας, κρύφτηκα
πέρα απο τη δυνατότητα της τιμωρίας,
εγώ που υπέφερα την αγωνία των μικρών ασήμαντων
     πραγμάτων,
διαπιστώνω πως δεν υπάρχει όμοιός μου στον κόσμο.

Όλος ο κόσμος που γνωρίζω και μιλάει μαζί μου
ποτέ δεν διέπραξε μια γελοία πράξη, ποτέ δεν ταπεινώθηκε,
δεν υπήρξαν παρά πρίγκηπες- όλοι τους πρίγκηπες- στη
       ζωή.....
Και τι δεν θα'δινα για ν' ακουσω την ανθρώπινη φωνή
    κάποιου
να εξομολογείται όχι μια αμαρτία αλλά μια παλιανθρωπιά,
να διηγείται όχι μια βιαιότητα αλλά μια δειλία!
Όχι, όλοι τους είναι το Ιδανικό αν ακούσω τι μου λένε.
Ποιος σ' αυτό τον απέραντο κόσμο θα μου εξομολογηθεί
    ότι μια φορά υπήρξε ελεεινός;
Ω πρίγκηπες, αδέλφια μου,

Άει στο καλό, βαρέθηκα τους ημίθεους!
Πού υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτό τον κόσμο;

Λοιπόν, μονάχα εγώ είμαι ο ελΕεινός κι ο λάθος σ' αυτή τη
      γη;

Μπορεί οι γυναίκες να μην τους αγάπησαν,
μπορεί να τους πρόδωσαν- αλλά ποτέ τους δεν υπήρξαν
       γελοίοι!
Κι εγώ, που υπήρξα γελοίος χωρίς να με προδώσουν,
πώς μπορώ να μιλώ με τους ανώτερούς μου χωρίς να
     τρέμω;
Εγώ, που υπήρξα ελεεινός, στην κυριολεξία ελεεινός,
ελεεινός με την ταπεινή και ποταπή έννοια της
      ελεεινότητας.

Αλβάρο ντε Κάμπος (ετερώνυμος του Φερνάντο Πεσσόα)