8/6/11

................




Aναμνήσεις, παρελθόν, δεσμά, έγραφα λίγο καρό πριν.
Ο πατέρας μου ζούσε ακόμα τότε.
Τον είχαν ρωτήσει κάποτε  κάποιοι φίλοι να τους μιλήσει για τη ζωή και πως να την ζει σωστα ο ανθρωπος. Ήταν άνθρωπος ιδιαίτερος και απέπνεε μια ήρεμη δύναμη.
-Να είναι καλός άνθρωπος, απάντησε. Να κάνει το καλό, κι αν συνειδητοποίησε πως έκανε κακό, να γυρίσει πίσω, να το διορθώσει κι αν αυτό δεν γίνεται, απλά να μην το ξανακάνει.
Τον είχα αποχαιρετήσει όσο βρισκόταν εν ζωή, οπότε ήμουν ήρεμη όταν έκλεισε τα ματια του για τελευταία φορά.
-Δεν πιστευω πατερα μου να φοβάσαι? τον ρωτουσα τον τελευταιο καιρό ενοσω ηταν πασιφανές πως οι μέρες ήταν οι τελευταίες.
-Οχι, απαντούσε, γιατί να φοβηθώ?
Δεν ειχε ασχοληθει με θρησκειες και λοιπά θέματα που εξασφαλίζουν τον παραδεισο ή σε κατατασουν στην κόλαση.
Ήταν ένας ελευθερος άνθρωπος που έπραττε κατα συνειδηση, δεν φοβήθηκε να πολεμησει για την πατριδα του κι ειναι αυτός που μου μεταδωσε την αγαπη για τη γνωση.
Και μου έμαθε πως μέσα απο τη γνώση μόνο μπορει ο ανθρωπος να ελευθερωθει.
Λένε πώς τίποτα δεν χάνεται στην κοσμική θαλασσα του φωτός κι είμαι σίγουρη για αυτό. Ιδιαίτερα τώρα που μια λάμψη της εχει γινει κι ο πατερας μου.




Active member-Φυλακας άγγελος

4/6/11

Πάλι εδώ




Ξαφνική βροχή έπιασε πάλι.Τις τελευταιες μερες όλο βρέχει, σαν να ειναι άλλη η εποχή, σα να μην είναι Αθήνα αλλά κάποια άλλη πόλη, κάπου αλλού. Έτσι ίσως να είναι στα τροπικά μέρη που βρέχει κι η βροχή κολλάει πάνω σου αλλά δεν κρυώνεις, λεω εγώ τώρα.
Δουλειες πολλές, το σπίτι καράβι κινούμενο αλλά καθόλου κουρασμένη δεν αισθάνομαι. Σαν όλα να έχουν μπει στην θέση τους, ήδη.
Αναδιαταξη, γενικότερη, στο σπίτι και παντού.


 Ξανά και πάλι. Πολυ ενδιαφέρον είναι οπότε γιατι να μην το κάνεις πάλι και ξανά? Όλοι το κάνουμε αλλά ως επί το πλείστον εν αγνοία μας, ασυνείδητα.
Σα να ξαναβγαίνω, σα να ξαναρχίζω, σα να τέλειωσε η χειμερία νάρκη. Κοιταζομαι σαν ξαφνιασμένη, σαν απορημένη. Εγω είμαι αυτή?
Αλλιώτικη. Πάλι.
Ισως,  αυτη η αέναη μεταβολή που έχουμε τόσες φορές συζητήσει, απλά  να μου είναι ακόμα περισσότερο συνειδητή.
Επίγνωση. Γυρνάει συνέχεια στο νου μου αυτη η έννοια.Όλοι οι σοφοί άνθρωποι "έχε επίγνωση", έλεγαν.
Δεν είπαν όμως πως την επιγνωση συνοδευουν και πολλές απουσίες. Συναισθημάτων περισσότερο. Και ησυχία μαζί, μιαν εσωτερική ησυχία, σαν τίποτα να μη μπορεί να σε ταράξει, σαν τίποτα να μη σε φοβιζει πια. Κι ο θυμός ακόμα, ελεγχόμενος κι ηρεμος κι αυτος.
 Όλα αυτα  οδηγουν σε μεγαλύτερη καθαρότητα του νου και σε ορθότερες δράσεις όταν καλείσαι να πράξεις. Νομίζω, ή μάλλον πιστευω  ειναι πιο σωστη λέξη.
 Γίνεται πιο καθαρός ο νους αλλά μεχρις ότου να είναι κατακτημένη η νέα ικανότητα ή το νέο επιπεδο επιγνωσης είναι σα να ακροβατείς απορημένος.
Αλλά δεν πέφτεις όπως αρχικά νομιζες. Απλά σταθεροποιεις την ικανοτητα σου να ισορροπεις όλο και πιο σταθερά πάνω στο λεπτο σκοινί, προχωρώντας στο άγνωστο κάνοντάς το γνωστό. 'Ο,τι ήταν λίγο πριν ασυνείδητο έρχεται η ώρα που γίνεται συνειδητό. Επίπονη κι επώδυνη διαδικασία. Απαιτεί τεράστα ποσά ενέργειας γιατι κι η ίδια η γνώση για να Κατανοηθεί, ενεργοβόρα είναι.
Ο Παρατηρητής στα μέσα και στα έξω.....

Α. Μεγαλουργησα πάλι......
Τραγουδάκι φωτεινό και τερμα τα λόγια τα πολλά.....

Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανεναν ...


Σωκράτης Μάλαμας

25/5/11

Πού υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο?



Ποίημα σε ευθεία γραμμή

Δε γνώρισα ποτέ κανέναν που να τον τσάκισαν στο ξύλο.
όλοι μου οι γνωστοί υπήρξαν πρωταθλητές σε όλα.

Εγώ, τόσες φορές χυδαίος, φαύλος κι ελεεινός,
τόσες φορές αδιαφιλονίκητα παράσιτο,
ασυγχώρητα βρόμικος,
εγώ που τόσες φορές δεν είχα την υπομονή να κάνω μπάνιο,
εγώ που τόσες φορές υπήρξα γελοίος, παράλογος,
που πεδικλώθηκα δημοσίως στα χαλιά των καλών τρόπων,
που υπήρξα γελοίος, τσιγκούνης, υποταγμένος κι υπερόπτης,
που υπέφερα ταπεινώσεις σιωπηλά,
που όταν δεν σιώπησα ήμουν ακόμα πιο γελοίος,
εγώ που υπήρξα κωμικός για τις καμαριέρες,
εγώ που αισθάνθηκα το κλέισιμο του ματιού των κλητήρων,
εγώ που διέπραξα αίσχη οικονομικά, ζητώντας δανεικά
     χωρίς να τα ξεπληρώσω,
εγώ, που σαν ήρθε η ώρα της τιμωρίας, κρύφτηκα
πέρα απο τη δυνατότητα της τιμωρίας,
εγώ που υπέφερα την αγωνία των μικρών ασήμαντων
     πραγμάτων,
διαπιστώνω πως δεν υπάρχει όμοιός μου στον κόσμο.

Όλος ο κόσμος που γνωρίζω και μιλάει μαζί μου
ποτέ δεν διέπραξε μια γελοία πράξη, ποτέ δεν ταπεινώθηκε,
δεν υπήρξαν παρά πρίγκηπες- όλοι τους πρίγκηπες- στη
       ζωή.....
Και τι δεν θα'δινα για ν' ακουσω την ανθρώπινη φωνή
    κάποιου
να εξομολογείται όχι μια αμαρτία αλλά μια παλιανθρωπιά,
να διηγείται όχι μια βιαιότητα αλλά μια δειλία!
Όχι, όλοι τους είναι το Ιδανικό αν ακούσω τι μου λένε.
Ποιος σ' αυτό τον απέραντο κόσμο θα μου εξομολογηθεί
    ότι μια φορά υπήρξε ελεεινός;
Ω πρίγκηπες, αδέλφια μου,

Άει στο καλό, βαρέθηκα τους ημίθεους!
Πού υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτό τον κόσμο;

Λοιπόν, μονάχα εγώ είμαι ο ελΕεινός κι ο λάθος σ' αυτή τη
      γη;

Μπορεί οι γυναίκες να μην τους αγάπησαν,
μπορεί να τους πρόδωσαν- αλλά ποτέ τους δεν υπήρξαν
       γελοίοι!
Κι εγώ, που υπήρξα γελοίος χωρίς να με προδώσουν,
πώς μπορώ να μιλώ με τους ανώτερούς μου χωρίς να
     τρέμω;
Εγώ, που υπήρξα ελεεινός, στην κυριολεξία ελεεινός,
ελεεινός με την ταπεινή και ποταπή έννοια της
      ελεεινότητας.

Αλβάρο ντε Κάμπος (ετερώνυμος του Φερνάντο Πεσσόα)

ΑΙΝΤΕ ΘΥΜΑ ΑΙΝΤΕ ΨΩΝΙΟ...





Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια

κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό

Μεροδούλι ξεροδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι

ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό

και μ' αφήναν νηστικό



Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι

και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή

Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι

κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά

του χωριού την εκκλησιά



Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς



Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόϊ κι άλλο πόδι

όργωνα στα ρέματα τα φεδό σας στρέμματα

Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαί

για τ' αφέντη το φαί



Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...



Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει

άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη



Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης


Μουσική: Λουκάς Θάνος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης










"Kάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες"..........
Με το σύνθημα «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες», οι Ισπανοί συγκεντρωμένοι διαδηλωτές στη Μαδρίτη μας κοροιδευουν για την απάθειά μας.
Ισπανοί «Αγανακτισμένοι», όπως έχει ονομαστεί το κίνημα της 15ης Μαΐου, παραμένουν εδώ και μέρες στην πλατεία Puerta del Sol της Μαδρίτης, αψηφώντας τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων.
Όπως λένε οι διοργανωτές, στις 28 του μήνα θα αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Έως τότε δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν και από τα μεγάφωνα φωνάζουν «Δεν αποχωρούμε» και «Δεν θα μας μετακινήσουν από την πλατεία del Sol».
Τι γίνεται όμως στη δική μας πλευρά;
Εκδηλώσεις αγανάκτησης αλά… ισπανικά κατά της κρίσης προγραμματίζουν οι «αγανακτισμένοι» πολίτες για απόψε στην πλατεία Συντάγματος, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στα Γιάννενα, στη Λάρισα, στο Βόλο, στη Λαμία, στην Κέρκυρα σε άλλες πόλεις της ελληνικής επικράτειας.
Οι κινητοποιήσεις οργανώθηκαν μέσω facebook και σε χρόνο ρεκόρ χιλιάδες πολίτες έστειλαν ηλεκτρονικά μηνύματα υποστήριξης, στα οποία δήλωναν ότι θα συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι τώρα έχουν δηλώσει την υποστήριξή τους στο γκρουπ «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα» πάνω από 26.000 άτομα.
Και παρά το ότι η σελίδα, για άγνωστους λόγους, «εξαφανίστηκε», αμέσως δημιουργήθηκαν καινούργια groups στα όποια μέσα σε λίγη ώρα χιλιάδες νέοι στην πλειοψηφία Έλληνες δηλώνουν ότι αύριο θα είναι εκεί: Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα
Η συμμετοχή μέσα από τους διαδικτυακούς τόπους, τους τόπους κοινωνικής δικτύωσης ξεπερνά κάθε προηγούμενο και φτιάχνει ένα μοναδικό ειρηνικό κίνημα που φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι «Οι Έλληνες δεν κοιμούνται…».
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» επεκτείνεται με γοργούς ρυθμούς σε όλη την επικράτεια. Ώρα με την ώρα όλο και περισσότερες πόλεις, όλο και πιο πολλοί πολίτες δίνουν ραντεβού στις 18:00 σε κεντρικά σημεία.

 πηγή

8/5/11

Δεσμά



Τα περιστερια

Aφηνε όλα αυτά τα χρόνια το κορμί της

απλώς να βρίσκεται εκεί και να υπάρχει

Kαι 'κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει να ζεί,

μαζί της...



Τα περιστέρια περιμέναν στην πλατεία

κάθε απόγευμα να τα ταΐσει

Όμως απόψε η παράξενη κυρία

είχε αργήσει...



Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέρας

και όπως τίναζε από πάνω του τ' αστέρια

την τρόμαξε και κάτι κρύα χέρια

της δείχνανε το τέλος της ημέρας...



Από τότε όλα αυτά τα καλοκαίρια

μπαίνουν στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφος

από τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθος

κάτι παράξενα πουλιά

τα περιστέρια...



Αν σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέρας

και 'ρθεί στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίζει

πες του να πει μια ιστορία, που τη γνωρίζει,

την ιστορία με την ωραία και το τέρας...



Και 'γώ που χρόνια τώρα ζαλισμένος

γυρνώντας σπίτι μου περνάω απ' την πλατεία

αναρωτιόμουν λίγο πριν αφηρημένος

τι ν' απέγινε εκείνη η κυρία...






Aυτό το τραγούδι για κάποιο λόγο, ειδικά σε κάποιους στίχους, μου θυμίζει τον εαυτό μου.
Εκει που λεει:
"μπήκε απότομα στο σπίτι της  ο αέρας
κι οπως τίναζε απο πάνω του τα αστέρια
την τρόμαξε
και κάτι κρύα χέρια
της δείχνανε το τέλος της ημέρας........"
Ένα πολύ απλό πράγμα μπορεί να σε τρομάξει πολύ,
πολύ πολύ να σε τρομάξει.
Και να παγώσεις ολόκληρος.
Να γινεις κρύος σαν μάρμαρο ή παγωμένος σαν πεθαμένος κι ας κυλά το αίμα.
Κυλά
αλλά είναι παγωμένο.


Το αγαπάω πολυ αυτό το τραγούδι.Κι ας ειναι θλιμμένο.
Εμενα δεν με θλίβει, καθόλου.
Γιατι ξέρω τι απέγινε εκείνη η κυρία.
Εκείνη η παράξενη κυρία, δεν τρομάζει πια με τον αέρα αλλά διασκεδάζει με τα αστέρια που τινάζει ο αέρας πάνω της......

Αυτά.











27/4/11

"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"



"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"

Μη μιλάς δυνατά, γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-

ζωή και η συνείδησή της,

γιατί η νύχτα προχωράει, είμαι κουρασμένος, δεν κοιμάμαι,

κι αν βγω στο παράθυρο,

βλέπω κάτω απ΄ τα βλέφαρα του ζώου, τα πολλά μέρη των

άστρων............

Κουράστηκα τη μέρα με την ελπίδα να κοιμηθώ τη νύχτα,

είναι νύχτα σχεδόν άλλη μέρα. Νυστάζω. Δεν κοιμάμαι.

Νιώθω όλη την ανθρωπότητα μέσα απ΄ την κούραση-

μια κούραση που κάνει σχεδόν σάρκα τα οστά μου.....

Είμαστε όλοι εκείνο.....*

Λικνιζόμαστε, μύγες, με τα φτερά πιασμένα,

στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

21/10/1931
από το βιβλιο: Η "Θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα
Άλβαρο ντε Κάμπος
(ο μηχανικος ετερωνυμος του Πεσσοα, ό μονος ετερωνυμος που χρησιμοποιει γραφομηχανή-εμβλημα της αγαπης του για τις μηχανες,...Ο τελευταιος ετερωνυμος του Πεσσοα, ειναι ναυπηγος μηχανικος).


Κάθε φορά που διαβάζει κάποιος, είτε ποίηση είτε οποιοδήποτε άλλο κείμενο στην ουσία «συνομιλεί» με τον συγγραφέα του κειμένου και με ό,τι αυτός «περιγράφει». Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις γνώσεις, τη φιλοσοφία και γενικότερα την «κατεύθυνση» του μυαλού του αναγνώστη, καθώς και γενικότερα με τα προηγούμενα γνωστικά του κεκτημένα «μεταφράζει» και έτσι αναλύει και το κείμενο που μελετά. Αναγνωστική προσληπτικότητα λέγεται στην παιδαγωγική η διεργασία αυτή και ως προς την τέχνη , η ικανότητα αυτή ονομάζεται αισθητική προσληπτικότητα.
 Κοινώς, για άλλη μια φορά Ό,ΤΙ είσαι, αυτό βλέπεις, αυτό αντιλαμβάνεσαι, αυτό νιωθεις. (Ή νομιζεις ότι νιώθεις- ένας παλιός φίλος έλεγε πως ο ανθρωπος εχει τα συναισθήματα που τον βολευει να εχει ανά κατασταση και φάση. Αδικο δεν είχε πάντως. Πάλι ξεφευγω?)
Και στα κείμενα, λοιπόν, η ιδια λειτουργία λαμβανει χώρα, αντιλαμβάνεσαι όποιο κομματι θελεις ή μπορείς, με τον τρόπο που μπορεις. Στην ουσία είναι σα να κανεις διαλογο με τον συγγραφεα, με τον ποιητή ή τον καλλιτεχνη του έργου που "μελετας".

Προβάλλεις τον εσωτερικό σου εαυτό, πάνω στη γραφή του Άλλου, ανάλογα με το ποιες προσλαμβάνουσες παίρνεις από αυτόν.

Απολαμβάνοντας, ταυτόχρονα, την γραφή κάποιου Άλλου.

Διαβάζοντας το ποίημα σταθηκα σε δυο σημεία:

Είμαστε όλοι Εκείνο.

Μου ηρθε στο μυαλό η κλασική φράση της της advaita Vedanta Ειμαι Εκείνο που περικλείει συμπυκνωμένες πολλές έννοιες της ινδουιστικής άποψης για τον κόσμο, τη συνειδητότητα και την ψυχή.
*(Στην ινδουιστική θρησκεία αναφέρεται ο όρος "Άτμαν".
Το εσωτερικό, δηλαδή, κομμάτι μας που ειναι συνειδητό και "έχει" επίγνωση.
Η συνειδητότητα. Είναι η βαθύτερή μας, Αληθινή φύση. Ψυχή θα λέγαμε εμεις οι δυτικοί, με τη διαφορά όμως ότι ψυχή (άτμαν) και θεός (μπράχμαν) είναι ένα και το αυτο και ας χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Για τους ινδουιστές, η ψυχή (σας και η δική μου και του καθενός) ειναι ίδια με την βαθύτερη, απεριοριστη, αυθύπαρκτη πραγματικότητα του Όλου σύμπαντος, το οποίο αποκαλουν μπράχμαν, το ας πούμε αντίστοιχο σε μας της εννοιας του θεού. Μόνο που ο "θεός" για αυτούς ειναι απρόσωπος, πηγή των πάντων. Αποτελεί την ουσία του σύμπαντος.
Θεός λοιπόν και Ψυχή είναι Ένα και το Αυτό.
Ψυχή και Θεός είναι Ένα και το Αυτό.
(Μπράχμαν=Άτμαν )
Θεός = Ψυχή
Ψυχή= Θεός
(Άτμαν= Μπράχμαν)
Με λίγα απλά λόγια. ο εσωτερικός Εαυτός μας , το Αληθινό Είμαι ισούται με τον Θεό.
Είμαι Αυτό.)


στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

(διαβάζοντας αυτόν τον στίχο μου ηρθε ως εικόνα, η  πολύ όμορφη μεταφορά της ινδουιστικής κοσμολογίας : το δίχτυ του θεού Ιντρα:

Είναι μια μεταφορική εικόνα που περιγράφει την πραγματικότητα ως ένα απεριόριστο δίχτυ , στο οποίο κρέμεται μια άπειρη ποσότητα από διαφανείς χάντρες-θεότητες. 'Ενα κολιέ από διαφανή πετράδια που συμβολίζουν φωτεινές, ουράνιες θεότητες, φανταστείτε. Ιδιαίτερα λαμπερά, στραφταλίζουν στο φως της ημέρας. Όπως λαμπυρίζουν τα διαμάντια.
Η επιφάνεια κάθε πετραδιού αντανακλα ολοκληρωτικά το κάθε ένα από τα υπόλοιπα καθώς και ολόκληρο το κολιέ-δίχτυ.
Κάθε πετράδι, αντικαθρεφτίζει το άλλο, που αντικαθρεφτίζει το άλλο,που αντικαθρεφτίζει το άλλο.........στο άπειρο.
Όλο αυτο, είναι ένας συμβολικός τρόπος να δείξουν τη διασύνδεση μεταξύ των πάντων καθώς και ότι ο συνδετικός ιστός της σύνδεσης αυτής είναι το Σύμπιαν.)

Τα συμπεράσματα δικά σας!
Απολαυστε το ποίημα κι αφηστε το να σας μιλησει βαθιά στην ψυχή σας όπως αρμόζει γενικοτερα στην ποίηση πόσο μάλλον στην ποίηση του Πεσσόα, που κι αυτόν τωρα τελευταια ανακαλυψα -κι ευχαριστω πολυ ξερεις εσυ ποιος...-.
Χρόνια πολλά είπα?



11/4/11

Στιγμές και σκαλοπάτια πιθανοτήτων



Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης•

«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα•

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος• «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

 

Στιγμές- Ν. Παπάζογλου