10/7/10

Εκτίθεμαι?


" Γεννήθηκες, ήρθες στον κόσμο με ζωή, με συνειδητότητα, με τρομερή ευαισθησία.
Κοίταξε απλώς ένα μικρό παιδί. Κοίταξε τα μάτια του, τη φρεσκάδα του. Δυστυχώς όλα αυτά σύντομα θα καλυφθούν από την ψεύτικη προσωπικότητα.
Από την παιδική σου ηλικία, ακούς ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο». Έτσι, όταν βλέπεις ένα τριαντάφυλλο, επαναλαμβάνεις απλώς σαν κομπιούτερ ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο».
Το νιώθεις αυτό πραγματικά μέσα σου; Αν δεν το νιώθεις, μην το λες.
Όταν κοιτάζεις το φεγγάρι, μη λες πως είναι όμορφο αν αυτό δεν το νιώθεις μέσα σου. Θα εκπλαγείς με το ότι το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού που κουβαλάς μέσα στο νου σου, είναι όλο δανεισμένο. Και μέσα σ' αυτό το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού, που είναι άχρηστα σκουπίδια, χάνεται το ένα τοις εκατό τής εσωτερικής αίσθησης - πνίγεται. Παράτα εκείνη τη γνώση.
Ανακάλυψε τη δική σου εσωτερική αίσθηση.
Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την ανακάλυψη τής εσωτερικής αίσθησης.
Ο μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο είναι για τη γνώμη των άλλων.
Και τη στιγμή που παύεις να φοβάσαι το πλήθος, δεν είσαι πια πρόβατο, γίνεσαι λιοντάρι, μέσα στην καρδιά σου εμφανίζεται ένας μεγάλος βρυχηθμός - ο βρυχηθμός τής ελευθερίας.
Ο Βούδας το έχει ονομάσει αυτό "βρυχηθμό τού λιονταριού". Όταν ένας άνθρωπος φτάνει σε μια κατάσταση απόλυτης σιωπής, βρυχάται σαν λιοντάρι. Για πρώτη φορά, γνωρίζει τι είναι ελευθερία, επειδή τώρα δεν υπάρχει κανένας φόβος για τη γνώμη των άλλων. Το τι λένε οι άνθρωποι, δεν μετράει καθόλου.
Είτε σε λένε άγιο είτε σε λένε αμαρτωλό, δεν έχει καμία σημασία.
Ο μοναδικός κριτής σου είναι ο θεός. Και ο Θεός δεν είναι κάποιος άνθρωπος.
Θεός σημαίνει ολόκληρο το σύμπαν.


Το να ζεις επικίνδυνα σημαίνει ότι ζεις. Αν δεν ζεις επικίνδυνα, δεν ζεις. Η ζωή ανθίζει μόνο μέσα στον κίνδυνο. Η ζωή δεν ανθίζει ποτέ μέσα στην ασφάλεια.
Η Ζωή ανθίζει μόνο μέσα στην ανασφάλεια.
Να ερωτεύεσαι, αλλά μην αφήνεις τον έρωτα σου να υποβιβάζεται σε γάμο. Να εργάζεσαι, αλλά μην αφήνεις τη δουλειά σου να γίνει όλη σου η ζωή. Η ζωή σου, το κέντρο τής ζωής σου, πρέπει να παραμείνει το παιχνίδι.
Η εργασία πρέπει να είναι απλώς ένα μέσο για παιχνίδι. Να εργάζεσαι, αλλά να έχεις χρόνο, να έχεις ευκαιρία να παίζεις. Μην αφήνεις τη ζωή σου να περιορίζεται μέσα σε μια εργασιακή ρουτίνα - επειδή ο σκοπός τής ζωής είναι το παιχνίδι!
Παιχνίδι σημαίνει να κάνεις κάτι για την ίδια τη χαρά που παίρνεις κάνοντας το. Αν σου δίνουν χαρά περισσότερα πράγματα, τότε θα έχεις μεγαλύτερη ζωντάνια. Ασφαλώς, η ζωή σου θα διακυβεύεται πάντοτε, θα βρίσκεται πάντοτε σε κίνδυνο. Έτσι όμως πρέπει να είναι η ζωή.
Το ρίσκο είναι κομμάτι τής ζωής.
Για την ακρίβεια, το ρίσκο είναι το καλύτερο κομμάτι τής ζωής, το πιο όμορφο κομμάτι τής ζωής. Κάθε στιγμή είναι ένα ρίσκο. Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει... Όταν εισπνέεις και εκπνέεις, παίρνεις ένα ρίσκο: Ποιος ξέρει αν η εισπνοή επιστρέψει ή όχι; Δεν υπάρχει καμία εγγύηση γι' αυτό, καμία βεβαιότητα.

Εμείς φτιάχνουμε πολλών ειδών φυλακές: σχέσεις, πεποιθήσεις, θρησκείες - όλα τους είναι φυλακές. Αισθάνεται κανείς άνετα , αισθανεται ασφαλής, επειδή εκεί δεν φυσάνε άγριοι άνεμοι.

Το εγώ είναι το αυγό και θα πρέπει να βγεις έξω απ' αυτό. Να είσαι εκστατικός! Βγες έξω από κάθε προστασία και κάθε κέλυφος και κάθε ασφάλεια. Τότε, θα φτάσεις στον ευρύτερο κόσμο, στον απέραντο, στο άπειρο. Μόνο τότε ζεις και ζεις με αφθονία.

Το να εκθέτεις συνεχώς τον εαυτό σου, θα σου φανεί στην αρχή πολύ τρομακτικό, σύντομα όμως θα αρχίσεις να δυναμώνεις, επειδή από τη στιγμή που εκτίθεται η αλήθεια, γίνεται πιο δυνατή και το ψεύτικο πεθαίνει, Και με το να γίνει η αλήθεια πιο δυνατή, εσύ ριζώνεις και κεντράρεσαι. Αρχίζεις να γίνεσαι άτομο. Η προσωπικότητα εξαφανίζεται και εμφανίζεται η ατομικότητα.
Η προσωπικότητα είναι κάτι ψεύτικο, κάτι ανυπόστατο, η ατομικότητα είναι ουσιώδης. "
Όσσο



ΑΣ ΕΚΤΕΘΩ ...........

Ας εκτεθώ- Γ. Λιανός

Ερωτικό πάλι το τραγουδάκι κι ίσως φανεί άσχετο. Ας εκτεθειτε, λέει ο Όσσο. Εκτίθεμαι κι εγώ, λοιπόν.
Μια σκέψη του Επίκουρου, αναφερόμενος στη συνάντηση της Μακρινίτσας, μου άρεσε πολύ:
"Να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα δίχως τον φόβο της απογοήτευσης".
Ή της απόρριψης, συμπληρώνω.


Ο φόβος για τη γνώμη των άλλων αυτό ειναι στην ουσία, η αγωνία του να μη γίνεις αποδεκτός, μην απορριφθείς, μηπως εξοβελιστεις, μήπως κριθείς αρνητικά, μήπως μείνεις μόνος όταν οι άλλοι και ιδιαιτερα οι σημαντικοι Άλλοι της ζωής σου, δουν τι πραγματικά είσαι, ή νομίζεις ότι είσαι. Μήπως.. πολλά μήπως...αλλά στην ουσία ένα : όταν απορριφθείς, είσαι διωγμένος από τον παράδεισο- που, όμως, πότε δεν είχες κατοικήσει. Ο "παραδεισος" είναι ελευθερία και χαρά, όχι αγωνία, φόβος και υποδούλωση στον άλλον και τη γνώμη του. Δούλος του άλλου είσαι και τραμπαλιζεσαι σε καθε αυστηρό κοιταγμά του, σε κάθε έστω και αδιόρατη έκφραση δυσαρέσκειας για σένα, τη συμπεριφορά σου και όλα αυτο που είσαι.
Δεν εχω να αποδείξω τίποτα, έλεγα προσφατα σε ενα φίλο μιλώντας για ένα θέμα που με είχε πολύ λυπήσει.
Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα, μου έλεγε κι ένας άλλος φίλος αυτές τις μέρες, αναφερόμενος σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα : το θέμα του να Ζεις. Να Ζεις τη Ζωή.
Απλό?

Καθόλου.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, λέω εγω.

Έτσι κι αλλιώς τίποτα απολύτως δεν έχουμε να χάσουμε. Να βρούμε, όμως, πολλά.
Τον Εαυτό μας και την Αληθεια του.
Όσο βρίσκουμε περισσότερο αυτήν την Αληθειά μας κι
αφοβα την Αποκαλυπτουμε μπροστά στους Άλλους,
τους τίποτα άλλο παρά καθρέφτες μας κι εμείς δικοί τους,
ίσως ,τότε, αυτό να είναι Αγάπη.

19 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

http://www.divshare.com/download/11963965-d6c

Με πολύ αγάπη και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την υπέροχη αυτή ανταπόκριση.

Nath είπε...

«Και με το να γίνει η αλήθεια πιο δυνατή, εσύ ριζώνεις και κεντράρεσαι»

Όσο σκληρό και αν είναι αυτό, νομίζω είναι ο δρόμος.
Η πορεία προς το κέντρο και η αξία και το νόημα της ρίζας (γείωσης) ίσως να είναι τελικά ο σκοπός. Ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη αλλά δεν έχει σημασία.

Διαπιστώνω ότι στην πορεία αυτή, η απόρριψη, η μη αποδοχή, η σκληρή κριτική , ο φόβος της μοναξιάς και η συνειδητοποίηση ότι δεν γνωρίζω ακριβώς ποια είμαι, είναι κουδουνάκια που συνέχεια χτυπάνε. Και όσο δουλεύω για να κάνω ένα έστω μικρό βήμα προς το κέντρο και παράλληλα να είμαι γειωμένη, τόσο βαράνε τα κουδουνάκια και φαινομενικά με αποπροσανατολίζουν.

Δεν φοβάμαι όμως τα αρνητικά μου συναισθήματα πια, διότι δείχνουν πράγματα για μένα και είναι ίσως ο τρόπος μου για να τα αλλάξω ή μετουσιώσω.
Το να Μάθουμε να Ζούμε τη Ζωή για μένα σημαίνει ότι μάθαμε την Τέχνη.

Σήμερα εκτός από την γνωστή (ανατριχιαστική) ολική έκλειψη είναι και Νέα Σελήνη…Καλή Αρχή λοιπόν σε ότι κάνουμε!!!

Nath είπε...

...έτσι Πεταλούδα συμπληρώνω...

...My purpose is not only grounding but also proceeding to the centre, at the same time

η Γοργονα mare mare είπε...

Πεταλούδα μου υπέροχες σκέψεις!!
Ας ακούμε τη φωνή μέσα μας, αυτή μας οδηγεί.
Η ζωή μας πάει εκεί που θέλει το "παιδάκι" που μας μιλάει μέσα μας.
Ακουσέ το. Έχει πολλά να σου πει

Καλημέρα!! το φως της Ωκεανούπολης σε καλεί να απολαύσεις μια υπέροχη μέρα.

Φώτης είπε...

Καλημέρα, γειτόνισσα!

Στη συνάντηση του Πηλίου δε βρήκα την ευκαιρία να σου πω ότι ο Osho είναι ένας από τους αγαπημένους μου μύστες, που με έχει βοηθήσει πολύ να αναθεωρήσω τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μου.

Ειδικά το θέμα της γνώμης των άλλων με ενοχλούσε πάντα σαν αγκάθι και καταβάλλω συνεχώς προσπάθειες να έρχομαι πιο κοντά στον αληθινό μου εαυτό και να ζω ανεπηρέαστος από την καλή ή κακή κριτική.

Γενικά, είμαι άνθρωπος που έμαθε να ζει στην ασφάλεια και στη ζώνη της άνεσης, που περιορίζει το οπτικό πεδίο, τους ορίζοντες και τις ευκαιρίες...

Σιγά σιγά όμως το παλεύω και ανοίγομαι και έτσι νιώθω ότι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου, διευρύνω τα όριά μου και ανακαλύπτω μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας...

Πολλά φιλιά!

Margo είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο ήμουν σίγουρη πως είναι του Osho, τον διάβασα πολύ από μικρή και μου έκανε εντύπωση γιατί εκδιώχθηκε τόσο πολύ.

Το θέμα της γνώμης των άλλων κυριαρχούσε στην οικογένειά μου και το πολέμησα όσο τίποτε άλλο σε σημείο να διαταραχθούν πολύ οι σχέσεις μου με την μητέρα μου κυρίως. Πέρασαν τα χρόνια, τώρα πια έχω δύο παιδιά που εξαρτώνται από μένα και έχουν αλλάξει πολλά.. καλώς ή κακώς. Δεν είμαι πια τόσο απόλυτη κι ας μου κοστίζει.
"Ο εαυτός μας και η αλήθεια του" αυτός δεν είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας; Πόσο μεγάλη ευτυχία να τον βρούμε πριν το τέλος..
Φιλιά πολλάαααααα:)

υ.γ. Είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι της παρέας έχουμε διαβάσει Όσσο;

Iptamenos Ollandos είπε...

Όποιος ακούει πάντα αυτά που λένε οι άλλοι γι' αυτόν (άσχημα και καλά), δεν θα βρει ποτέ εσωτερική γαλήνη.
Πάρα πολύ καλό θέμα, έξοχη ανάλυση. Κατέκτησες ένα ακόμα σκαλοπάτι προς την ελευθερία (χωρίς να εκτεθείς καθόλου :)).
Υπόκλιση.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

εγώ σε ευχαριστώ Επίκουρε για την ευγενική σου παρουσία
και για την πολύ όμορφη ιδέα σου να μας μαζεψεις έστω και διαδικτυακά!
καλη σου μέρα!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Σκληρό είναι μέχρι να κάνεις το πρωτο άνοιγμα, να μεινεις απόλυτα εκτεθειμένος, φοβισμένος πολυ ακόμα αλλά τολμώντας...
"Διαπιστώνω ότι στην πορεία αυτή, η απόρριψη, η μη αποδοχή, η σκληρή κριτική , ο φόβος της μοναξιάς και η συνειδητοποίηση ότι δεν γνωρίζω ακριβώς ποια είμαι, είναι κουδουνάκια που συνέχεια χτυπάνε.."
νιμίζω πώς πρωτα από όλα αυτο το κανουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτό μας.
Αρνουμαστε να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε γιατι καθόλου δεν μας αρεσει.
Και το φοβερό είναι ότι συνηθως υπερμεγεθυνουμε και τραγικοποιουμε τα σφαλματα και αγνοουμε τα ομορφα και θετικα.
Μας τραβαει η γοητεια της σκοτεινης πλευρας και ο ρόλος ειτε του θυματος είτε του τραγικου όλο πάθη αμαρτωλου ανθρωπου...
Ο,τι είμαστε είμαστε...
σημασια δεν έχει τι κανεις αλλά τι σταμτας να κάνεις.
Υπευθυνοι είμαστε μόνο για τη συμπεριφορά και τη στάση μας κι αυτην μπορούμε να την τροποποιησουμε εστω και ελαχιστα αλλάζοντας οπτικη που βλεπουμε, αναλυουμε και ερμηνευουμε τα πραγματα.
τα κουδουνακια κι οι καμπανες βαρανε καθε φορα που αντικριζουμε την αληθινη μας φυση, επειδη το εγω καθολου συμμαχος μας δεν ειναι σε αυτην την "πορεια".
Να χασει τους άπειρους θεατρικους ρόλους που τόσο καλα γνωρίζει να παιζει?
και ξερει πολυ καλα να τους μεταλασσει αυτους τους ρόλους.
οσο πιο καλα το γνωρίζεις τόσο αντιστεκεται και εξαντλει ολη την πονηρια και τους μηχανισμους άμυνας που -για μας συνηθως άγνωστοι- εχει για να προστατευει την πρωτο καθεδρία του..
όσο εμεις κατανοουμε αυτους τους μηχανισμους τοσο πεταμε απο πανω μας τα αχρηστα φορτια που μας εχει φορτωσει όοολους αυτους τους αιωνες που ζουμε-αιωνες κυριολεκτικα και μεταφορικα.
και ειναι αστειο τελικα ποσο τσαμπα πόνο εχουμε βιωσει παιζοντας και πρωταγωιστωντας στο θεατρό του...
παλι δεν απαντησα νομιζω..
αυτη η εκλειψη με αποσυντονισε αλλά χρειαζεται κι ο αποσυντονισμος..μετα συντονιζεσαι ακομα περισσοτερο!
καλημερα Ναθ!
καλη αρχη!
και γιατι όχι?
καλη χρονια!!!!!!!!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Σκληρό είναι μέχρι να κάνεις το πρωτο άνοιγμα, να μεινεις απόλυτα εκτεθειμένος, φοβισμένος πολυ ακόμα αλλά τολμώντας...
"Διαπιστώνω ότι στην πορεία αυτή, η απόρριψη, η μη αποδοχή, η σκληρή κριτική , ο φόβος της μοναξιάς και η συνειδητοποίηση ότι δεν γνωρίζω ακριβώς ποια είμαι, είναι κουδουνάκια που συνέχεια χτυπάνε.."
νιμίζω πώς πρωτα από όλα αυτο το κανουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτό μας.
Αρνουμαστε να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε γιατι καθόλου δεν μας αρεσει.
Και το φοβερό είναι ότι συνηθως υπερμεγεθυνουμε και τραγικοποιουμε τα σφαλματα και αγνοουμε τα ομορφα και θετικα.
Μας τραβαει η γοητεια της σκοτεινης πλευρας και ο ρόλος ειτε του θυματος είτε του τραγικου όλο πάθη αμαρτωλου ανθρωπου...
Ο,τι είμαστε είμαστε...
σημασια δεν έχει τι κανεις αλλά τι σταμτας να κάνεις.
Υπευθυνοι είμαστε μόνο για τη συμπεριφορά και τη στάση μας κι αυτην μπορούμε να την τροποποιησουμε εστω και ελαχιστα αλλάζοντας οπτικη που βλεπουμε, αναλυουμε και ερμηνευουμε τα πραγματα.
τα κουδουνακια κι οι καμπανες βαρανε καθε φορα που αντικριζουμε την αληθινη μας φυση, επειδη το εγω καθολου συμμαχος μας δεν ειναι σε αυτην την "πορεια".
Να χασει τους άπειρους θεατρικους ρόλους που τόσο καλα γνωρίζει να παιζει?
και ξερει πολυ καλα να τους μεταλασσει αυτους τους ρόλους.
οσο πιο καλα το γνωρίζεις τόσο αντιστεκεται και εξαντλει ολη την πονηρια και τους μηχανισμους άμυνας που -για μας συνηθως άγνωστοι- εχει για να προστατευει την πρωτο καθεδρία του..
όσο εμεις κατανοουμε αυτους τους μηχανισμους τοσο πεταμε απο πανω μας τα αχρηστα φορτια που μας εχει φορτωσει όοολους αυτους τους αιωνες που ζουμε-αιωνες κυριολεκτικα και μεταφορικα.
και ειναι αστειο τελικα ποσο τσαμπα πόνο εχουμε βιωσει παιζοντας και πρωταγωιστωντας στο θεατρό του...
παλι δεν απαντησα νομιζω..
αυτη η εκλειψη με αποσυντονισε αλλά χρειαζεται κι ο αποσυντονισμος..μετα συντονιζεσαι ακομα περισσοτερο!
καλημερα Ναθ!
καλη αρχη!
και γιατι όχι?
καλη χρονια!!!!!!!!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

κι επισης
Παρατηρωντας το μοτιβο των αρνητικων συναισθηματων και πως σε συμπαρασυρουν-ολους μας εννοω-,
κατανοει κανεις το "σεναριο" του και απλα παυει να το παιζει πια αυτο το σεναριο..
η γειωση δεν μου ειναι οικειος ορος,
εννοεις κατι σαν επικεντρωση στο βαθυτερο ειναι φανταζομαι?
...grounding and proceeding... αδιαλειπτη διαδικασια ειναι νομιζω αυτη..
καλημερα β΄Ναθ!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καμια φορα η φωνη που μιλαει μέσα μας δεν ειναι απαραιτητα και η αληθινη Γοργονα μου.
Πολλες φορες ειναι η φωνη της κοινωνικα κατασκευασμενης συνειδησης και αυτη σε οδηγει σε λαθος μονοπατια απομακρυνωντας σε απο την αληθινη σου φυση.

καλημερα Γοργονα!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

αυτο το θεμα της γνωμης των άλλων και ποιον δεν εχει βασανισει Φωτη μου?
εχει να κανει αμεσα με την αυτοεικονα μας και την εκτιμηση και εμπιστοσυνη που τρεφουμε στον εαυτό μας.
όσο πιο ευαλωτη ειναι η εικονα που εχουμε για τον εαυτο μας τοσο πιο εξαρτημενοι ειμαστε απο την γνωμη των άλλων και το πως αυτοι μας κάνουν ή όχι αποδεκτους.
οταν εμεις οι ιδιοι κοιταξουμε καταματα τον εαυτο μας και τον Αποδεχτουμε απολυτα τότε εχει γινει και το πρωτο βημα να απεξαρτηθουμε απο τις γνωμες και τις κριτικες των άλλων, τόσο τις θετικες όσο και τις αρνητικες..ετσι νομιζω.

καλη σου μερα Φωτη!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

μα ολα αυτα που πρεσβευουμε τιθενται ακομα περισσοτερο υπό κριση και αμφισβητηση οταν καλουμαστε να τα βιωσουμε και σε σχεση με τα παιδια μας.
οταν το παιδι μας κρινεται αρνητικα σε κατι, ειναι σαν να κρινεται και ο δικος μας εαυτός .
κι ειναι δυσκολο να απεμπλακεις απο αυτην την παγιδα αλλά οχι ακατορθωτο.
Σωστα λένε ότι τα παιδια "μας" ειναι οι μεγαλυτεροι δασκαλοι για μας.
ειναι το πιο γοητευτικο αλλα και το πιο δυσκολο ταξιδι αυτο της αυτογνωσιας κι ειναι θελοντας και μη μονοδρομος, νομιζω..

καλημερα Μαργκουλα!
φιλακιααααααααααααααααααααα

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

ευχαριστω πολυ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια Ιπτάμενε αλλά ομως κάθε φορα που αντιμετωπιζω μιαν κατασταση που αφορα εμενα και τη γνωμη των αλλων για το μεγαλειωδες ατομο μου
ακομα αισθανομαι τα φτερα του φοβου απο πανω μου..
αντε, λεω μεσα μου, παμε κι οτι γινει κι αυτοενθαρρυνομαι μονη μου αλλες φορες με περισσοτερη κι αλλες με λιγοτερη επιτυχια.
καθε νεα φορα ομως ειναι λιγοτερο δυσκολη απο τις προηγουμενες.
και το πολυ ενδιαφερον ειναι ότι Αποκαλυπτωντας τον εαυτο σου δεν εχεις και πολλα πραγματα να πεις, τα ψευδη θελουν πολλα λογια
η αληθεια δεν χωραει πολυλογιες.
Κι απελευθερωνεσαι καπως.

παλι πολυλογησα Ιπταμενε!
καλημερα!
Υ.Γ με την Ισπανια ησουνα ετσι?
θρηνος οι Ολλανδοι?

Καλυψώ είπε...

εγω λεω να σπασουμε τους καθρευτες
και να μην βλεπουμε απεναντι
αλλα Μεσα..
μην κοιτας.
Νιωσε..

η Αγαπη..δεν ζητα..δινει..
δεν σκλαβωνει..ελευθερωνει..

το Βασιλειο των Ουρανων
περιμενει
ΜΕΣΑ ΜΑΣ..!!!


μια ευτυχισμενη καλημερα
φιλια Πεταλουδιτσα μου..:)

Ευρύνοος είπε...

Επ!!

σε έπιασα απο τα φτεράκια σου τώρα..

κατάλαβα..
σκεφτόσουν φωναχτά και σου βγήκε η Αλήθεια ε;

πάντως εσύ δέν έχεις να φοβάσαι..
ξέρεις πως όλοι σε αγκάλιασαν με ανοικτή καρδιά και διαφωνώ σε ένα δύο σημεία..
όταν κάμποσοι σε διαβάζουν εδώ στο ιστολόγιο Πεταλούδα μας, ξέρουν μέσες άκρες την ομορφιά σου..
εκείνη που αληθινά μετράει..
της Ψυχής..
οπότε, ΑΝ, λέω ΑΝ κάποιος έψαχνε να δεί την μορφή και όχι την Ψυχή, μάλλον σε λάθος δρόμο είναι..
ξέρεις, όπως λέει ο Φώτης, ερωτεύτηκα όλους σας..
δέν έβλεπα φάτσες, έβλεπα Ψυχές..
εκείνες που διάβαζα τόσο καιρό πρίν..

και όλα έγιναν όπως έπρεπε..
όπως έγραψα, συνάντησα τα αδέλφια μου..
και να σου πώ την αλήθεια, δέν σκέφτηκα στιγμή, πώς με βλέπουν οι υπόλοιποι..
νομίζω όπως εγώ..
έτσι και όλοι..

αφού εγώ είμαι όλοι και όλοι εγώ..

χαχα

πώς να μην αγαπάς τον Εαυτό σου λοιπόν Πεταλούδα μας;

ο Παράδεισος είναι εδώ γύρω..
Απλό, απλούστατο!

Α, και πού'σαι..
δέν θέλει κάν προσπάθεια..
ανοίγει η Πόρτα και τσούπ!!

μέσα!!!

μονάχα το νού μας στην Πόρτα..
με το που ανοίγει, είπαμε
Τσούπ μέσα!

καλησπέρα και καλή εβδομάδα :)

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλημέρα Καλυψω!

σωστα,

δεν κοιταζω
νιωθω

η αγαπη ελευθερωνει..

κι αυτο το νιωθω
και μεσα απο μενα

το δινω
στον κοσμο ολο!

έφτασε?
φιλακιααααααααααααα!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Ευρυνοε σε ευχαρσιτω για τα τόσο ομορφα λογια σου.

ετσι ακριβως αισθανθηκα κι εγω.

σα να ημουνα τσιγγανα
(όχι, ότι δεν ειμαι...)

και βρηκα τη φυλη μου,
τη ρατσα μου,
τους ομοιους μου λιγο ή πολυ...

αυτη η Πόρτα!

τσουπ!
Μεσα!!!!!!!!!!!!!!!

καλημερα Ευρυττρελε!!!!!!!!